'Mijn ziel was omgeven door schuldgevoel'
Mijn naam is Evgeniy (42). Ik kom uit Rusland, van de stad Birobidzhan. Ik arriveerde op mijn 23ste in 1997 samen met mijn broer in Israël. Hij ging voor wat geld voetballen en ik had ook een inkomen door een baantje. Later kwamen wat oude Russische vrienden van mij in de stad wonen. Maar zij hadden een slechte invloed op mij: ik raakte aan de heroïne samen met een vriend. Ik gebruikte een overdosis en overleefde het maar nauwelijks. Ik zwoer bij mijzelf dat ik dat spul niet meer zou gebruiken.
Ik had geen vrienden in Israël die volledig vrij waren van drugs, al gebruikten sommigen alleen cannabis. Maar ze zaten allemaal in dat wereldje. Veel van hen zijn eraan onderdoor gegaan en leven niet meer. Ik ging gestaag door met werken. In de weekenden zag ik mijn vrienden. Na een tijdje probeerde ik toch weer de heroine, en raakte er al snel ongemerkt verslaafd aan.
Een jaar later kwamen mijn ouders en familie naar Israël. Zij kwamen er op een gegeven moment achter dat ik verslaafd was en maakten zich ernstige zorgen over mij. Ze bleven mij helpen en stimuleerden mij te stoppen. Mijn broer nam mij bijvoorbeeld mee naar zijn voetbalclub. Maar niets hielp. Ik viel steeds weer terug. Mijn verslaving werd alsmaar erger.
In 2002 vertelde mijn moeder dat mijn oom in een rehabcentrum in Haifa zit. Maar dan niet als verslaafde, hij was na zijn drugsverleden een van de hulpverleners geworden. Ik kwam in contact met hem en trok in bij het centrum. Ik hield het de eerste keer maar negen dagen vol. Later kwam ik terug en bleef toen voor twee maanden. De eerste twee keer ging ik puur om even bij te komen van de bijwerkingen, maar de derde keer maakte ik een serieuze keuze: ik wil van dat rotspul af. Niet veel later gaf de Heer mij de kracht om dat werkelijk te doen. Ik voelde dat ik veranderde. Ik hield ineens van iedereen om mij heen, vroeg mijn familie om vergeving, was constant in gebed en las de Bijbel. Een half jaar later sloot ik een verbond met God door mij te laten dopen.
Maar er was weer een terugval. Ik gebruikte tijdens mijn verblijf in het centrum stiekem drugs. Ik hield het een tijd geheim maar moest op een gegeven moment toch weer toegeven aan mijn omgeving dat ik drugs gebruikte. Dat was een heel moeilijk moment. Mijn ziel was omgeven door schuldgevoel. Mijn eerdere vreugde en liefde was ineens weg; de puurheid in mijn ogen verdwenen. Ik bekeerde mij en vroeg God opnieuw om vergeving. Ik moest weer helemaal van begin af aan beginnen. Door mijn frustraties beging ik een fout in het centrum, waardoor ik weg moest. Ik belandde weer in de vicieuze cirkel van schuldgevoel en drugsgebruik. Ik besloot te beginnen met een methadonprogramma (een vervangingsmiddel voor heroine), en hoopte op die manier mijzelf langzaamaan uit de put te trekken. Na tien jaar was het mij nog steeds niet gelukt. Ik gebruikte allerlei pillen en medicatie, naast de methadone. Soms werd ik door een overdosis wakker in het ziekenhuis. Op een dag voelde ik mijzelf enorm down op het werk. Ik viel toen onverhoopt van een hoogte van acht meter naar beneden op de begane vloer. Toch was God al die tijd genadevol en geduldig voor mij. Nu pas zie ik in hoe goed Hij voor mij is.
Verschillende keren wilde ik iemand vermoorden, maar de politie wist er steeds een stokje voor te steken of de man wist te ontvluchten. Ik zie daar ook de hand van de Heer in. Alle glorie aan Hem!
Mijn complete familie lijdde. Mijn leven was pijnlijk voor hen om te zien. Ik probeerde van methadone te switchen naar lichtere medicijnen, maar het werkte allemaal niet om van de drugs af te komen. Toen huilde ik het uit bij God. Ik schreeuwde het uit letterlijk uit. Tranen vloeiden over mijn wangen. Ik ging naar een vriend in Tel Aviv voor een biertje. Hij stelde voor om naar de christenen in Aviv Center te gaan voor wat thee. Bij de ingang zag ik een man die ik van vroeger kende: Ilya – een man met wie ik samen het methadoonprogramma heb doorlopen. Ik vroeg hem hoe hij was afgekickt en zag op dat moment een glinstering in zijn ogen. Hij vertelde mij dat de Heer hem verschenen was op het moment van sterven. Ik herinnerde mijn ogen tranen van even daarvoor, en wist dat er door hogere machten iets naar mij gecommuniceerd werd, door God natuurlijk. Die gedachte maakte mij weer vatbaar voor herstel. Ilya bood aan voor mij te bidden. Ik vond dat goed en we gingen samen het Center in. Ook anderen begonnen voor mij te bidden, dat voelde goed. Ik ging steeds vaker naar het centrum sinds die dag. Ook buiten het centrum bad men voor mij. Ik voelde dat gewoon!
Ik hoefde opeens niet meer te roken en drugs interesseerden mij niet meer. Op hetzelfde moment voelde ik mij soms verschrikkelijk. Dat was wanneer ik mijn familie en naaste omgeving sprak, hoe veel pijn ik hen heb gedaan door mijn kille gedrag.
Ik huilde weer tot God en ging terug naar het Center. Daar besloot ik mijzelf op te laten nemen in het centrum in Ashkelon. De Heer gaf mij weer vrijheid in mijn leven – een normal slaapritme en minder pijn. Ik ben mijn redder Jezus dankbaar voor die kans in het rehabcentrum en alle broeders en zusters die voor mij bidden. Twee maanden na de genoemde opname ging ik weer terug naar Tel Aviv. Ditmaal niet om drugs aan te schaffen, maar om mensen te helpen vanuit het centrum. We voeden mensen daar en verzorgen hun wonden. Bovenal vertellen we iedereen wie ons werkelijk kan vrijmaken en bieden een ander leven.
Alle glorie aan onze God en redder Jezus. Amen.
