'Ik heb besloten een verbond aan te gaan'
Mijn naam is Dmitry. Ik ben geboren in 1977 in Crimea, in de stad Yevpatoriya. Ik groeide op in een kleine, arme familie: mijn ouders, ik en een jongere zus. Ik was altijd een rebelse en ongehoorzame zoon. Mijn moeder moest mij vaak straffen als ik weer wat rottigheid had uitgehaald. Ik begreep toen niet waarom ze mij strafte, het drong niet tot mij door. Mijn vader dronk veel en kwam vaak ladderzat thuis. Mijn ouders maakten ook constant ruzie thuis en scholden elkaar uit voor van alles en nog wat. Ik maakte op mijn beurt weer ruzie met mijn zusje. Toen ik naar school ging begon ik gemotiveerd, maar langzamerhand begon ik steeds meer met slecht gezelschap rond te hangen. Ik liep daardoor Jaren studievertraging op. Ik werd een gevaar voor mijzelf, omdat ik niet ontwikkelde.
Ik studeerde nooit met een voldoende af en verliet het onderwijs om te gaan werken. Ik rook, dronk en begon later ook met drugs – soms ook in enorme hoeveelheden. Ik hielp mijn eigen leven om zeep. Sinds mijn kindertijd leefde ik in het holst van de leeuw, zonder het te weten. Ik was atheïst, geloofde niet in godsdienst of religie en vloekte als een tierelier. Ik hiel er communistische ideeën op na, daarvan geloofde ik dat het de waarheid en betekenis van het leven is. Maar ik was misleid.
Ik was bijna twintig jaar oud toen ik in 1996 met mijn familie alijah maakte naar Israël. Ik had toen nog geen idee wat voor erbarmelijke tijd mij te wachten stond. Toch zie ik nu pas in dat God mij al die tijd nooit verlaten heeft. We woonden in de stad Bnei Brak. Ik leefde daar een jaar met mijn familie en begon vanwege de heimwee al snel met drinken. Dat deed ik met een vriend die ook was geëmigreerd. Bijna twintig jaar goddeloos leven volgden. Ik schopte het zelfs tot drugsdealer. Mijn ‘carriere’ was over toen ik gepakt werd en in de gevangenis belandde. Dit speelde zich allemaal in Jeruzalem af. Daar werd ook mijn dochter geboren, die nog steeds niet weet wie haar vader is. Die gedachte pijnigt mij tot op de dag van vandaag.
Na de gevangenis ging ik naar Tel Aviv en leefde daar op de straten. Ik zat voor vele jaren te drinken, spoot mijzelf vol met drugs, maar uiteindelijk was ik helemaal klaar met het dakloze overlevingsleven. Ik wist weinig van God, maar het verhaal over zijn genade was altijd zo overweldigend. Ik begreep dat gewoon niet van Hem. Nu weet ik dat ik er met mijn gedachten altijd naast heb gezeten. God heeft mij beschermd van de dood. Aan Hem geef ik nu alle eer, gezien alle wonderen die er in mijn leven gebeurd zijn.
In november 2012 kwam ik voor het eerst in het rehabilitatiecentrum in Ashkelon – een plaats waar de Heer mensen vrijheid geeft van zonde en deze gevallen wereld. Ik begon met mijn herstelprogramma maar na de eerste maanden drong het nog steeds niet door op wat voor plaats ik was en wat voor kans er voor mijn neus lag. Ik gedroeg mij niet goed en verliet uiteindelijk het centrum om terug te keren naar Tel Aviv.
In total spendeerde ik twaalf jaar op de straat. Dat was een moeilijke tijd. Ik leefde daar in een van de hondenparken. Op een dag werd ik benaderd door een van de jongens van het Aviv Center vlakbij. Zij boden mij aan om langs te komen voor wat eten. Ik ging met ze mee en daar werd mij aangeboden weer terug te komen naar het centrum in Ashkelon. Dat aanbod sloeg ik niet af.
Ik zit inmiddels negen maanden in het centrum en heb besloten om een verbond aan te gaan met de Heer en mijn leven volledig aan Hem toe te weiden. Ik hoop dat mijn getuigenis, van een dief, drugsdealer en junkie, vele harten naar God toe beweegt. Ik ga nog regelmatig terug naar Tel Aviv, maar nu om over mijn verhaal te vertellen en andere lotgenoten te helpen.
Dmitry, maart 2016
